Hoofdstuk 7. Discipelschap, een lifestyle

1.  Discipelschap, een lifestyle

Lees Lucas 10: 1-7, de uitzending van de 70 discipelen. Iets eerder lees je in Lucas de uitzending van de 12 discipelen. In Matteüs en Marcus lees je hier ook over. De opdracht aan de 12, en later aan de 70 discipelen verschilt niet veel. Bij beiden opdrachten lezen we dat Jezus hen uitzendt om mensen voor te bereiden op Zijn komst. Wat een heerlijke geruststelling is dat. Hieruit maken we op dat Hij het werk doet. Weliswaar door ons heen.

Als Jezus Zijn 12 discipelen uitzendt of later de 70, vallen bepaalde zaken op.
Zij gaan altijd samen en hebben de opdracht te bidden voor arbeiders in de oogst. Er moet dus een oogst binnengehaald worden. Een oogst waar we niet voor hebben gewerkt. Hier komt het aan op geestelijk onderscheid. Dus zeker wedergeboren christenen die Hij uitzendt, want zij kunnen geestelijk onderscheiden wie schapen en wie wolven zijn. Maar nog belangrijker wie temidden van die schapen een zoon van vrede is.
Wat we leren uit deze tekst is niet zozeer een eerste opdracht om overal het evangelie te verkondigen, maar om een basis te creëren in een dorp of een huis waar een broeder woont die op zijn beurt weer verantwoordelijk wordt gesteld voor zijn omgeving.
Paulus schreef zijn brieven aan deze broeders, zonen van vrede.
Wij leren uit de tekst in Lucas 10 dat zij naar elke stad en elk dorp werden uitgezonden.
Het stichten van zo'n huiskerk was dus werk met een lange adem. Het is niet gezegd dat een zoon van vrede al wederom geboren was. Paulus verbleef op sommige plaatsen meerdere jaren. Mogelijk stichtte hij daar meerdere huiskerken.
Misschien begin je te begrijpen dat discipelschap een lifestyle is. Zoals Jezus er 3 ½ jaar voor uit trok Zijn discipelen te onderwijzen zo vraagt Hij dat ook van ons. Als wij een zoon van vrede hebben gevonden, dan is dat onze discipel waarin wij mogen investeren.
Hoe? Door Hem onderwijs te geven uit het Woord. Door de zieken te genezen die daar zijn. Door demonen uit te drijven bij mensen die belast of bezeten zijn.

Zo was ik in 2019 in Oekraïne. Een kleine missie met ex-verslaafden. Sanyi is een Hongaarse zendeling en werkt onder Roma's, zigeuners. Samen met Sanyi gingen we in diverse Roma-dorpen betonvloeren storten. Zwaar werk, zowel fysiek als geestelijk. Je wordt meegenomen in een rollercoaster van emoties omdat de leefwijze van deze mensen soms onbegrijpelijk is.
Sanyi en zijn gezin hebben een kleine kerkgemeenschap (huisgroep+) opgebouwd in het Roma-dorp Balazser. Hier is centraal een kerkje gebouwd wat vooral functioneert als gemeenschapshuis. Bijna het hele dorp komt naar de kerk en beleid Christus als Heer.
Je kan zien dat dit dorp gezegend wordt. Het is het enige Roma-dorp waar ik de volwassen Roma's zie lachen, waar ze vriendelijk zijn. Ik proef een sfeer van eenheid. Dat blijkt ook als je ziet dat de mannen zelf een verharde weg in het dorp hebben aangelegd. Het is veel schoner als in andere dorpen. Er is een zekere mate van hygiëne.
Sanyi vermeldt keer op keer dat alles wat wij zien het werk is van 16 jaar bidden en intensieve discipelschap waarin hij zijn hele gezin betrokken heeft bij het leven van de complete gemeenschap in dit dorp. Dit blijkt ook wel als ik de onderlinge verstandhoudingen zie.

Zodra je de cultuur beter leert kennen ga je de Roma's beter begrijpen en ziet dat deze mensen al eeuwen leven onder een zware vervolging. Als je dan beseft dat hun voorouders de 2e wereldoorlog hebben meegemaakt, en zij zelf het communistisch regime dan wordt het plaatje steeds duidelijker.
Op deze plaats werd voor ons team discipelschap een lifestyle. Ondanks onze nobele bedoelingen was er veel weerstand in de dorpen. Mij viel op dat Sanyi altijd eerst een christen-gezin zocht. Hij had dan al een band opgebouwd met dit gezin, en soms ook al met families daar omheen. Dit huis werd als eerste van een betonvloer voorzien. Daarna gingen we naar bevriende gezinnen. De houding van de jonge kinderen was altijd vanaf het begin vriendelijk. Tijdens de pauzes kwamen ze naar ons toe en speelden we een potje voetbal met hen. Tussen de middag werden door ons liederen gezongen. Wij in het Nederlands en Sanyi en zijn mensen in het Hongaars. De eerste dagen veranderde de houding van de mensen in het dorp van vijandig naar sceptisch, naar nieuwsgierig en uiteindelijk vriendelijk.
Als een huis klaar was gingen we met het complete gezin in gebed en lieten hen achter in grote blijdschap.
In de winter wordt het soms -20 graden. In de hutjes met lemen muur en golfplaten dak maakt het een groot verschil of je op een gladde betonnen vloer kan leven of direct op de buitengrond.
Doordat wij doorgaans met 6 mannen aan het werk waren en af en toe hulp kregen van lokale mannen, waren we in staat een dorp met zo'n 30 huizen in een week van betonvloeren te voorzien. Aan het einde van de week was er groot feest. Sanyi en zijn gezin waren hier al in geoefend. Ik zag dat op de lokale markt waar hij exact wist wat hij moest kopen voor een feest met een compleet dorp. Met zijn vrouw en kinderen bemant hij de band. De wat oudere jeugd uit Balazser gebruikt hij als team die allerlei activiteiten begeleidt. Het dorp loopt massaal uit naar de centrale plek waar feest is. Ze komen aan met stoelen en banken en nemen plaats. Het viel mij op dat zelfs de meest stugge mannen het niet konden laten toch te komen kijken. Plots werd mij een microfoon gegeven en een tolk naast mij gezet. God gaf mij tranen en in die emotie mocht ik woorden delen die niet van mij kwamen.
Ineens besefte ik dat wij betrokken waren in Gods werk van gemeentestichting. Tegelijkertijd rees bij mij de vraag: Hoe kunnen we ooit nog zoiets realiseren in het rijke westen?

Izsnyete
Vlak voor vertrek naar Nederland neemt Sanyi mij mee voor een verkenning naar Izsnyete. Mogelijk een plek waar we volgende keer kunnen gaan bouwen?
Izsnyete is een Roma dorp iets noordelijk van het plaatsje Berehove. Samen met Sanyi en een apostel Peter, uit zijn kerk gingen we op pad. Peter heeft een gave van genezing. Izsnyete is een kleine nederzetting van 17 huizen. Direct valt op dat het onhygiënisch is. De mensen zijn argwanend. De sfeer slaat om als we in het huis van Jacob(fictief) komen. Jacob en zijn gezin zijn christenen. Hij vertelt dat er veel verdeeldheid is in het dorp. De helft is Jehova getuige en de andere helft christen waarvan een gedeelte orthodox.
Hij vertelt ook dat er veel zieken zijn in het dorp. O.a. een oudere vrouw, waarschijnlijk zijn moeder, die in het hutje zit mee te luisteren. Ik probeer te achterhalen wat zij mankeert. Doordat Sanyi en Peter gebrekkig Engels spreken verloopt de communicatie moeizaam. Ik ga voor de vrouw bidden en er gebeurt iets. De mensen beginnen enthousiast te praten en er wordt een baby in mijn armen gedrukt waar ik ook voor moet bidden. De baby heeft geen luier, huilt, is erg nat en stinkt. Ik begrijp min of meer dat de baby ziek is en kom er weer niet achter wat de baby mankeert. Toch maar bidden. De baby houdt op met huilen.
Peter maakt mij duidelijk dat er mensen gehaald worden die ziek zijn. Zelf gaat hij bidden in een ander huis. De ene na de andere persoon wordt bij ons gebracht. Ik blijf maar bidden. Ik denk dat ik in het daaropvolgende uur voor zo'n 10 mensen heb gebeden. Iedereen was blij na het gebed. Voor mij was het een bijzondere ervaring waarin ik niet wist wat de Heilige Geest precies bewerkte, maar ik ervaarde Zijn aanwezigheid in grote mate.
Achteraf in de auto begreep ik van Peter dat hij een soortgelijke ervaring had.
Ik moest automatisch denken aan de tekst in Lucas 10 waarmee ik dit hoofdstuk begon. Ga op zoek naar een zoon van vrede en genees de zieken die daar zijn. Jacob is de zoon van vrede die van grote betekenis gaat zijn voor dit dorp.
Ik vroeg mij af hoe mooi het kan zijn als wij onze auto's niet hadden en ons beperkten tot de gemeenschap om ons heen.

Vragen

1. Kan een taak zoals de 12 of 70 discipelen kregen ook een taak voor jou zijn?
   Kan je verklaren waarom of waarom niet?
2. Hoe geef je of hoe wil je invulling willen geven aan die taak?
3. Hoe kan dit pure werk van gemeentestichting terug komen in onze samenleving of moet dit überhaupt terugkomen?

Gebed: Heer geef ons antwoorden op al die vragen. Laat ons levende getuigen zijn die Uw stem ten alle tijden verstaan. Juist deze tijd is zo belangrijk om die weg te zien die U voor ons persoonlijk, maar ook voor ons als gemeente uitzet. Werken waarvan U zegt dat die al voor de grondlegging der aarde door U voorbereid zijn. Dank daarvoor dat U ons als instrumenten in Uw koninkrijk wil en kan gebruiken. Werk deze wil in ons Vader in Jezus naam.