O kerk sta op!

Toen in het weekend van 5 december 2015 Tholen werd geconfronteerd met zo'n 200 vluchtelingen hebben 6 a 7 kerken de handen ineen geslagen om hier gezamenlijk iets voor te betekenen.

Je beleefd een zgn. 'bergtopervaring' zolang die samenwerking er is, maar die even later weer langzaam wegebt. Wel een gebeurtenis die mij aan het denken heeft gezet:
 
In een tijd waarin het individualisme steeds prominenter de kop op steekt moeten wij op zoek gaan naar eenheid.
Een eenheid die op Tholen diep geworteld is in haar christelijke wortels.
Christelijke wortels die op religieus gebied soms zijn uitgegroeid tot autonome bomen. Bomen die denken in staat te zijn een gemeente binnen een gemeente te vormen.
Zonder direct aan de leerstellingen te komen van de diverse christelijke denominaties in Tholen geloof ik dat wij als christenen de sterkste wortels hebben als welke eenheid dan ook. Wortels verbonden met de almachtige God die Zijn zoon gaf.
Ik voel mij verbonden met elke christen die beleid dat Jezus Heer is. Die beleid dat hij of zij onder het bloedverbond valt van Christus. Vanuit dit verbond, vanuit deze wortels, vanuit de meest nederige houding in de autoriteit van Christus kan ik niet anders als klaar staan voor mijn naaste. En wie is mijn naaste dan? Jezus zegt na het verhaal van de barmhartige Samaritaan: Die barmhartigheid aan hem gedaan heeft.
Vandaag de dag kunnen wij zeggen: 'Die barmhartigheid gedaan heeft aan de vluchtelingen.'
Ik kan niet anders als nog een Bijbeltekst citeren en wel die uit Mattheus 25 vers 40:
Voorwaar, Ik zeg u, in zoverre gij dit aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, hebt gij het Mij gedaan.
In dit verhaal spreekt Jezus over het komend oordeel. Hij legt hierbij de verantwoordelijkheid niet bij de gemeente, maar volledig bij ieder individu. In de tekst lees je duidelijk dat het niet alleen maar gaat over steun verlenen tijdens b.v. een weekendopvang, maar dat het daadwerkelijk gaat om voeden, kleden en huisvesten. Jezus doet een beroep op onze portemonaie, op je tijd, op je huis. Op onze overvloed. Op ons HART.

Eind november 2015 was de telling 52.000 vluchtelingen. De stroom bleef daarna doorgaan. Moeten we hier somber van worden? Is angst op zijn plaats omdat er radicale moslims onder hen zijn? Moeten de grenzen dicht?
De laatste vraag gaan wij niet over. Mogelijk kan je deze beïnvloeden met je politieke stem. Vraag jezelf wel af of je hiermee mensen letterlijk het leven ontneemt? Dit heet moord.
De eerste 2 vragen kan ik alleen maar als volgt beoordelen: God heeft ons geen geest van angst gegeven, maar een geest van kracht, liefde en zelfbeheersing.
Ik geloof dat de huidige periode anno 2023 een periode is die niet gekenmerkt wordt door angst, maar door kansen. Kansen door de liefde van de Here Jezus te laten zien. Wij moeten ons geloof uitleven.
Een kerk die niet naar binnen is gericht, maar een kerk die naar buiten is gericht. Niet alleen in noodsituaties met de vluchtelingen, maar ook naar onze eigen buren.
Broeders en zusters die bereid zijn hun eigen dogma's(die zij Bijbels heel goed kunnen onderbouwen) ondergeschikt te maken aan Christus zelf. Die bereid zijn met andere broeders en zusters uit diverse denominaties de handen ineen te slaan en vervult te worden met Zijn geest en Zijn wil. Die de gevoelige ogen en oren zijn van de gemeente Tholen. Die een getuige zijn van het leven van Christus, oftewel een kerk die leeft, waar het levend woord gepredikt woord en die stromen van levend water voortbrengt!

Onze Heer heeft een kerk voor ogen welk Hij opbouwt uit verschoppelingen van de maatschappij, verslaafden, zwervers, onzekere mensen, eenzame mensen, suïcidale mensen, alle mensen die diep berouw van hun zonden hebben en zich vergeven weten door het bloed van Jezus Christus.

Dit is het hart van de kerk: een liefdevolle gemeenschap met Christus in
het midden.
Matteüs 18:20: Waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.

Interkerkelijke huisgroepen in elk van de 7 dorpen van Tholen. Huisgroepen die functioneren als een levend organisme.

Huisgroepen die zich na verloop van tijd in hetzelfde dorp weer opsplitsen in nieuwe interkerkelijke huisgroepen.

Huisgroepen die worden geleidt door de Heilige Geest.
Iedereen moet daar zijn nood kunnen brengen. Ruimte voor persoonlijke getuigenissen.
Doordat iedereen welkom is wordt de veelkleurigheid van het lichaam van Christus zichtbaar.

Een kerk die tot doel heeft muren van verbinding te bouwen en bressen in de muren te dichten.

Een kerk die tot doel heeft alles aan de waarheid te toetsen.

Een naar buiten gerichte kerk. Vanuit het hart van Jezus, zien wij met Zijn ogen een verloren wereld. Wij staan open voor die wereld en willen de liefde van Jezus vermenigvuldigen in de mate waarin Hij ons talenten en gaven heeft gegeven.

Een kerk die wil uitstappen waar God dit verlangt.

Een kerk die zegt: Niet ik leef, maar Jezus leeft in mij!

Het organisme waar we over praten is het lichaam van Christus. De ledematen kunnen niet onafhankelijk van elkaar werken. Christus is het hoofd en moet hen aansturen. Zij moeten in nauwe samenhang met elkaar werken. Ziet u hoe wij als kerken zijn afgedwaald en dat de zonde van nalatigheid en hoogmoed hoogtij viert.
Het getuigenis wat wij afgeven naar de buitenwereld is niet bijzonder groot.

Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit initiatief moet ontstaan van onderuit. Gewillige harten moeten geboren worden bij broeders en zusters die tot nu toe hebben geconsumeerd.
In deze maakbare wereld waarin wij zelf op de troon zitten, geeft God ons nog steeds kansen en mogen wij in geloof uitstappen in de volle zekerheid dat Hij het gaat zegenen.

Kansen voor Tholen, kansen voor Nederland, kansen voor de wereld die God zo lief heeft dat Hij Zijn eniggeboren zoon gegeven heeft, opdat een ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat maar eeuwig leven heeft.